Psychische variatie

Ik moet eerlijk bekennen: deze woordcombinatie heb ik niet zelf bedacht. Ze komen uit een geweldige post van Hanna Verboom, actrice & filmmaakster. Ik heb ze gepikt omdat ze mij zo aan het denken hebben gezet. Wat een fijne twee woorden. Die op dit moment ook zo feilloos omschrijven hoe ik me voel. Het is niet even een dagje chagrijnig, maar even een gevoel van niet happy zijn, terwijl ik weet dat ik niet 'niet happy' ben. Snap je het nog? Het letterlijk variëren van het ene moment een heel blij gesprek op straat kunnen voeren, tot thuiskomen en dan ineens mezelf lusteloos voelen. Ligt het dan thuis? Nee ook niet…

Het liefst willen wij, en ik zeker, alles kunnen verklaren, want zo werkt de mens: iets moest logisch zijn, we moeten het kunnen rationaliseren. Verklaren of iemand anders lekker de schuld geven, want wellicht is diegene de oorzaak. En ik moet eerlijk bekennen, onbewust gaan mijn gedachten wel zo. Ik ga van: ‘ik ben het continu aan-staan voor de kinderen helemaal zat’ tot ‘waarom neemt Daan (mijn man) mij niet spontaan mee uit eten’ tot een collega in mijn hoofd tot een zwart schaap maken. Het gaat zo snel en het is zó niet fair om te doen. Want het is in feite de meest gemakkelijke weg; iemand anders de schuld geven betekent nl. dat het niet aan jou ligt en dat je niet met jezelf aan de slag hoeft. Je hebt het verklaard en het ligt niet aan jou. Kunnen we weer verder gaan en blij zijn?

Het meest fascinerende boek dat mij inzicht gaf in deze manier van denken is “The Box”. De Box is een metafoor voor de situatie waarin je eigen tekortkomingen of issues je gevangenhouden in een patroon van zelfrechtvaardiging (jezelf gelijk geven ten koste van de ander). Als je dus in deze zogenaamde Box zit, sta je feitelijk niet open, dus ook niet voor hulp, maar ook niet voor andere zienswijzen. Best tricky dus voor de mensen om je heen. En nog erger als je dit ook nog deelt met anderen, bijv. op het werk kan dit echt grote gevolgen hebben voor sommige collega’s. Roddelen is een heel naar uitvloeisel hiervan. Dit boek heeft er voor mij dus voor gezorgd dat steeds als ik me ‘psychisch gevarieerd’ voel om dit eerst bij mijzelf te onderzoeken. Waarom ben ik nou echt chagrijnig of even ‘down’? Letterlijk uit de box te komen, los te laten en de waarheid te kunnen zien.

En dat vraagt dus actie van mij. IK heb hier iets te doen: maar hoe? Ik denk dat dit voor iedereen een zoektocht is, waarbij ik ervan overtuigd ben dat het begint met accepteren. Accepteren dat het even zo is, dat het niet erg is, dat je niet de enige bent die het lastig vindt om alle ballen hoog te houden, welke ballen ook in je leven spelen. Het lezen van zo’n post als van Hanna, toevallig een BN’er, maar had ook iemand anders kunnen zijn, geeft ergens iets van rust en erkenning. Daarnaast probeer ik zelf steeds meer de stilte op te zoeken; even 1 of 2 uur in mijn uppie naar buiten met rustgevende muziek wandelen. Of ’s avonds voor het slapen gaan mijn meditatie app van Deeprelax op te zetten. En daarnaast SPEAK OUT: ik zeg het tegen Daan, zodat hij weet hoe ik me voel en dat ik even de oplossing niet heb, maar dat het van mij is en niet dat hij de oorzaak is. En verder heel benieuwd naar jouw tip: wat doe jij bij psychische variatie?

Liefs,

Jessica

P.s. ik ben een groot fan van Hanna Verboom, met name vanwege haar openheid Ze heeft zelf ook een prachtige film 'Uit de Schaduw' gemaakt over haar eigen psychische aandoening. https://cinetree.nl/korte-films/uit-de-schaduw?gclid=EAIaIQobChMIhf3N2oH5-QIV18LVCh1y6wk7EAAYASAAEgLaOPD_BwE